„On mnie zdradził, ale ja i tak chcę wyjść za mąż – czy to normalne?” – pisze Natalia [LIST]

Droga Redakcjo,

piszę do Was, bo czuję, że wszyscy wokół mnie postradali zmysły… albo ja.

Mój narzeczony zdradził mnie. To było pół roku temu – przyznał się sam, powiedział, że to był „kryzys”, „chwila słabości”, że zrozumiał, jak bardzo mnie kocha. Obiecał, że to już nigdy się nie powtórzy. Płakał. Przysięgał. Chciał walczyć.

I ja... postanowiłam mu wybaczyć.

Wydawało mi się, że jeśli związek przetrwa taki cios, to znaczy, że jest prawdziwy. Że może to nas wzmocni. Że lepiej się rozumiemy. On się bardzo stara. Od tamtej pory robi wszystko, by odbudować zaufanie.

Tylko że… wszyscy wokół są przeciwko. Moja mama powiedziała wprost: „Jeśli zrobisz ten krok, to będziesz żałować.” Siostra mnie unika. Przyjaciółka rzuciła: „Nie mogę patrzeć, jak pakujesz się w kolejne rozczarowanie.”

„Czy miłość po zdradzie to naiwność? Czy walczenie o związek to głupota?”

W głowie mam chaos. Bo z jednej strony boję się samotności. Marzyłam o ślubie, wspólnym domu, dzieciach. On daje mi stabilność, codzienność, ramy. Z drugiej strony… nie wiem, czy naprawdę mu ufam. Czy nie będę budzić się co noc z pytaniem „a jeśli znowu…?”

Czy to normalne, że mimo wszystko chcę za niego wyjść? Czy to miłość… czy tylko strach, że nie będzie nic lepszego?

Z dezorientacją i poczuciem winy,

Natalia

Odpowiedź redakcji

Droga Natalio,

dziękujemy Ci za ten list – odważny, szczery i bardzo ludzki. Pokazuje, że zdrada nie zawsze kończy relację. Czasem jest początkiem najtrudniejszych pytań o siebie i o miłość.

To, co czujesz, jest normalne. Ale to nie znaczy, że nie wymaga refleksji.

Zdrada zmienia wszystko – nawet jeśli „przebaczysz”

Zdrada to nie tylko fizyczny akt. To pęknięcie zaufania, które nie znika, gdy ktoś powie „przepraszam”. Nawet jeśli on się stara, nawet jeśli go kochasz – to Twoje ciało i umysł pamiętają.

„Wybaczyć to jedno. Uwierzyć na nowo – to zupełnie co innego.”

Twoja potrzeba wyjścia za mąż może być prawdziwa. Ale pytanie brzmi: czy chcesz wyjść za niego z miłości, czy z lęku?

Czy to miłość... czy potrzeba bezpieczeństwa?

To pytanie kluczowe. Bo:

• Miłość daje spokój. Lęk przed samotnością – tylko ciszę przed kolejną burzą.

• Miłość to wybór. Lęk – to ucieczka od pustki.

• Miłość ufa. Lęk szuka potwierdzeń.

Spróbuj zapisać na kartce:

1. Dlaczego chcesz z nim być?

2. Co czujesz, gdy myślisz o ślubie?

3. Czy jesteś gotowa przyjąć myśl, że może się to powtórzyć?

Odpowiedzi mogą Cię zaskoczyć.

A co z opinią rodziny i przyjaciół?

To normalne, że bliscy reagują emocjonalnie. Chcą Cię chronić. Ale to Twoje życie, Twoje serce, Twoje decyzje. Ich słowa mogą być ostrzeżeniem – ale nie powinny być wyrokiem.

Jeśli decydujesz się wybaczyć, to nie musi być słabość. Ale musi to być Twój świadomy wybór – nie desperacja.

Jak podjąć decyzję, której nie będziesz żałować?

• Daj sobie jeszcze chwilę. Nie musisz decydować dziś.

• Zrób próbę szczerości. Porozmawiaj z nim o swoich obawach. Zobacz, czy jest gotów na wspólną terapię.

• Nie tłum emocji romantyzmem. Czasem to nie „miłość przez wszystko”, tylko strach, że to ostatni pociąg.

Podsumowanie

Natalio, nie jesteś naiwna. Jesteś w trudnym momencie, w którym miłość miesza się z lękiem, a pragnienie bliskości z potrzebą kontroli.

Można kochać i wątpić. Można przebaczyć i się bać. Ale ślub to coś więcej niż chęć bycia razem. To decyzja o wspólnym zaufaniu – które nie może być budowane na strachu.

Z życzliwością i wsparciem,

Redakcja

Drogie Czytelniczki i Czytelnicy, jeśli borykacie się z podobnymi dylematami lub innymi problemami, które chcielibyście podzielić się z nami, zachęcamy do napisania na adres [email protected]. Gwarantujemy pełną anonimowość i dyskrecję. Pamiętajcie, że dzielenie się swoimi uczuciami i doświadczeniami może być pierwszym krokiem do znalezienia odpowiedzi i wsparcia. Jesteśmy tu dla Was, by słuchać, doradzać i inspirować.